“Wanneer je die nummers live gaat spelen, is het net alsof ze herboren worden…”
Musician.nl
Let’s Talk
25 July 2002
Het Bospop festival in Weert. Bush speelt hun één na laatste concert van hun uitputtende tour. Hun tourmanager waakt vriendelijk doch resoluut over zijn beschermelingen; ik krijg twintig minuten met Gavin Rossdale en Dave Parsons in de geblindeerde tourbus. De rest van de band blijft liever buiten om een potje voetbal te spelen. Gavin merkt nog op voordat we de bus in stappen: “You’ll never be the same once you get off that bus again…”
(AH) Bush ging pas echt indruk op me maken toen ik jullie voor het eerst live zag. Ik heb de indruk dat jullie dat ook het liefst doen. Was dat ook waar jullie van droomden toen jullie met de band begonnen of droomden jullie ervan hit na hit te scoren?
Dave: Ik denk persoonlijk dat je ervan droomt om muziek te maken. Alle beginnende bandjes dromen ervan om met z’n allen de tourbus in te gaan en op tour te gaan. Het leven van een rock & roll artiest! Maar je wilt ook platen opnemen en alles wat daar bij komt kijken. Je wilt alles meemaken.
(AH) Jullie vinden het erg belangrijk wat jullie fans van jullie vinden. Zij hebben echter een beeld van jullie die hen door de media wordt gegeven. Gavin, je schrijft nogal persoonlijke dagboeken op jullie website. Ben je dat gaan doen om je fans te laten zien wie jij werkelijk bent?
Gavin: Ik wilde een manier vinden om een hechtere en interessantere band met de fans te krijgen. Ik denk alleen niet dat het ons meer fans oplevert. Het is niet alsof iemand die dagboeken leest en zich daardoor meer gaat verdiepen in Bush. Ik denk hier veel over na, omdat de bands die ik volgde dit soort dingen nooit voor hun fans deden. Ik wilde het internet op de meest positieve en interessante manier gebruiken om direct contact met de fans te hebben. Het is wel grappig, ik ontmoet over de hele wereld mensen die mijn dagboeken lezen.
(AH) Jullie spelen in grote stadions maar ook in de kleinere clubs. Ik moet zeggen dat ik zelf een voorkeur heb voor concerten in de kleinere zalen, omdat ik dan zelfs van achterin de zaal de gezichtsuitdrukkingen van de muzikanten kan zien en me meer betrokken voel bij wat er op het podium gebeurt. Vinden jullie het belangrijk om ook degene op de allerlaatste rij te bereiken?
Dave: Ik vind dat heel belangrijk! Dat is toch wat je probeert wanneer je optreedt. Je weet dat als je echt iedereen in het publiek bereikt, en dus ook degene op de allerlaatste rij, je een geslaagd optreden hebt. Op festivals werkt dat wel iets anders, omdat je dan niet voor uitsluitend Bush fans staat te spelen. Maar met name als je voor eigen publiek speelt, wil je iedereen in het publiek meekrijgen, dan pas heb je een goed concert gegeven.
(AH) En stel nou dat het een keer niet lukt om ook diegene op de laatste rij mee te krijgen?
Dave: Het lukt ons altijd!
Gavin: Ik spring altijd van het podium af en ren naar die achterste rij!
(AH) Dat heb ik gemerkt, ja! Ik was je in Groningen opeens kwijt tijdens het concert. Ik keek rond in het publiek en dacht opeens: “Wat doet Gavin daar achterin op de tribune?”
Gavin: Die persoon op de allerlaatste rij halen, ha ha!
(AH) Er zijn nogal wat bands die zijn beïnvloed door Bush en daardoor behoorlijk wat kritiek te verduren krijgen. Er zal een generatie bands komen die weer door die bands worden beïnvloed en dezelfde kritiek krijgen. Hebben jullie het idee dat jullie een soort standaard neerzetten voor beginnende bands?
Gavin: Het is nogal een verantwoordelijkheid. Toen wij begonnen, kregen we voortdurend te horen dat we op Nirvana leken. We hebben ook wel een aantal nummers die een soort algemene Nirvana sound hebben. Het belangrijkste is echter dat wanneer je het met hart en ziel doet, de rest er niet toe doet. Elke kunstvorm draagt sporen van vorige kunstvormen in zich. Dat is gewoon zo, je kunt alles herleiden. Ik vind dan ook dat er niets mis mee is, zolang je het goed doet. Het is prima om door anderen geïnspireerd te worden. Ik vind het wel verkeerd als het uitdraait op stelen en imiteren, dat is meer een soort karaoke dan wat anders. Wij proberen altijd wat we doen heel goed te doen, het is onze erfenis die we willen nalaten. Je kunt al onze albums erbij pakken en concluderen dat ze gewoon goed zijn. Dat is geen illusie. Ik moet wel zeggen dat het voor ons zowel een interessant als vreemd begin van onze carrière was. Het eerste album was meteen zo succesvol, dat we daarna alleen maar hebben moeten bewijzen dat we dat enorme succes waard waren. Alsof wij er iets aan konden doen dat die eerste plaat zo goed verkocht! Als er inderdaad bands zijn die door Bush zijn geïnspireerd en elementen van ons gebruiken, hoop ik van harte dat 80 % daarvan echt goed is en van henzelf is. En als het dan allemaal voor ze begint met 20 % van Bush, dan is dat maar zo.
Dave: En als ze echt door ons zijn geïnspireerd, dan is dat het grootste compliment dat we kunnen krijgen!
(AH) Je gebruikt in je teksten veel verschillende thema’s en cryptische beschrijvingen. Voor iemand die jou niet persoonlijk kent of weet hoe jij denkt, kan het moeilijk zijn te begrijpen waar je teksten over gaan. Waarom schrijf je zo cryptisch en kies je niet voor een simpele tekst als ‘True blue, I love you’?
Gavin: Omdat ik altijd probeer een interessante manier te vinden om mijn gedachten uit te drukken. Ik denk ook niet dat een liedje per se over één thema moet gaan. Als je een gesprek met iemand hebt, bestaat dat ook uit fragmenten. Gedachten leiden tot nieuwe gedachten. Een liedje hoeft naar mijn mening niet uitsluitend te gaan over de kleur van je ogen of hoeveel je voor iemand voelt. Ach, en soms ben ik gewoon vaag, ha ha!
(AH) Misschien is dat het wel gewoon…!
Gavin: Ha ha, ja misschien wel… Maar ik denk eigenlijk dat het gewoon een balans tussen dat alles is. Soms raak ik volledig de draad kwijt in mijn teksten. Maar wat maakt dat uit? Ik zou de draad in dit gesprek kunnen kwijtraken en het later weer oppakken met een totaal ander onderwerp. Zo gaat dat nou eenmaal. Voor mij is het interessanter om woorden te gebruiken die bepaalde gevoelens, gedachten en ideeën oproepen en niet bijvoorbeeld “Ik vind het zo vervelend dat het vandaag een grauwe dag is”. Dat is lang niet zo interessant als zeggen dat het best mogelijk is dat sommige dagen grauw zijn en sommige dagen niet. Je kunt iets suggereren over ‘grauwe dagen’ in plaats van letterlijk zeggen “Vandaag is een grauwe dag”. Je laat het dan meer aan de fantasie over.
(AH) Wanneer mensen naar je teksten luisteren, halen zij er misschien andere dingen uit dan jij voelde toen je ze schreef.
Gavin: Absoluut! Als die ruimte er niet in zat, zou het ook onmogelijk zijn die nummers geloofwaardig live te brengen. Ik kan met geen mogelijkheid die nummers zingen met dezelfde motivatie als toen ik ze schreef. Neem bijvoorbeeld een nummer als Come Down… Wanneer ik Come Down zing, zit ik niet in dezelfde hogere sferen als toen ik het schreef. Maar wat voor hogere sferen het dan op het moment dat ik het zing wel zijn… ik vind het prima om daarin te vertoeven zolang ik me daar goed bij voel. Dat soort dingen moeten zich kunnen blijven ontwikkelen.
(AH) Je bent zelf gek op reggae. Waarom ben je dan ooit rocksongs gaan schrijven en ben je nooit een reggaeband begonnen?
Gavin: We gebruiken veel reggae-ritmes in onze muziek, maar ik vind het nogal riskant om als blanke band reggae te gaan spelen. The Clash is dat wel bijzonder goed gelukt, dus ik zeg niet dat het onmogelijk is. Ik heb een akoestische set in Florida gedaan waar ik drie nummers met Junior Marvin heb gezongen. Hij is vijf jaar lang gitarist in Bob Marley’s begeleidingsband geweest. We speelden onder andere ‘I shot the sherrif’ en ‘Redemption song’, wat echt fantastisch ging. Dat was dus echt een goede ervaring. In de muziek van Bush vind je allerlei reggae-invloeden terug.
(AH) Je hebt ook met Tricky samengewerkt aan een project. Nogal een stap de andere richting op. Waar komt jouw fascinatie voor dance vandaan?
Gavin: Ik vind het wel een interessante muziekstroming. Ik ben opgegroeid in Londen en als daar iets onderontwikkeld is, dan is het wel rockmuziek. Ik ben dan ook niet opgegroeid met rockmuziek, maar eerder met punk en reggae. Dus je zou je kunnen afvragen wat mijn fascinatie voor rockmuziek is. Ik hou van de nadruk die daar op de gitaar ligt. Ik hou ook heel erg van de reggaebas. Dus je zou kunnen stellen dat we ons omringen met onze favoriete muziek. Public Image is een van mijn favoriete bands. En toen Bob Marley Jammin’ uitbracht, was ik verkocht. Het was toen een erg interessante tijd voor die muziekstromingen. Ik vind het dan ook bijzonder prettig dat we in de gelegenheid zijn elementen daaruit in onze muziek te kunnen gebruiken. Dat is voor mij de basis; de punkmuziek, de punkmentaliteit en reggae.
(AH) Jullie reizen nogal wat af en Gavin woont afwisselend zelfs in Amerika en Engeland. Beïnvloedt de omgeving waar je je in bevindt het schrijven van je muziek?
Dave: We schrijven, reperteren en nemen voornamelijk in Londen op. Maar wat betreft de teksten zal dat denk ik voor Gavin wel uitmaken.
Gavin: Ik weet het niet… Het is natuurlijk wel zo dat je altijd jezelf meeneemt, waar je ook heen gaat.
(AH) We hebben het er net al over gehad dat jullie fans een bepaald beeld van jullie hebben. Maar wat voor beeld hebben jullie van jullie fans? Hoe zou je een typische Bush fan omschrijven?
Gavin: Ik hoop dat het iemand is die echt om muziek en goede teksten geeft. Ik moet wel zeggen dat onze fanbase erg gevarieerd is. Bij sommige concerten ga ik bij het voorprogramma het publiek in om de sfeer te proeven. Dat heb ik een paar keer gedaan. Ik probeer dan wel onherkenbaar te blijven door een pet of muts op te zetten. Ik moet zeggen dat we echt een te gekke crowd hebben, goed gevarieerd. Als ik niet in Bush zat, zou ik zeker bij die crowd willen horen.
Dave: Bij sommige rockbands kun je hun fans zo uittekenen in hun zwarte kleding. Onze fans zijn niet zo makkelijk te categoriseren. Het is een goed uitgebalanceerde crowd.
Gavin: En ze hebben een uitstekende smaak!
(AH) Goede muzieksmaak, zeker?
Gavin: Absoluut!
(AH) Ik kan me voorstellen dat als je net een nieuwe plaat hebt afgeleverd en die in de winkels ligt, het voor jullie als ‘oud’ aanvoelt. Kun je dan de verleiding weerstaan om alvast aan het volgende album te werken?
Gavin: Wanneer je die nummers live gaat spelen, is het net alsof ze herboren worden. Voordat je ze gaat repeteren voor de tour liggen ze alweer een tijdje op de plank. Bij het repeteren probeer je het gevoel weer terug te halen dat je had toen je ze op de plaat zette.
(AH) Hoe zit het met nieuw materiaal? Ik heb gehoord dat je nieuwe nummers hebt geschreven en ze al aan de band hebt voorgespeeld. Kunnen we het oude vertrouwde van Bush verwachten op de volgende plaat of sla je nu volstrekt nieuwe wegen in?
Gavin: Ja, ik heb inderdaad nieuwe nummers geschreven. Ik vind dat het behoorlijk anders klinkt dan wat we tot nu toe hebben gedaan, maar het is moeilijk om de muziek te beschrijven met woorden.
(AH) We moeten dus maar geduldig zijn en afwachten…
Gavin: Ha ha! Ja, dat lijkt me wel…